ای یاران سفرکرده کجایید پس؟

فرداشب این موقع مادرم تهران خواهد بود. به مدت سه شب. بلاخره دلش آمد و پدرم را تنها گذاشت. حالا مسئله اینجاست که ما نمی دانیم خوشحال باشیم مامان مان بلاخره تصمیم به سفر تنهایی گرفت یا از تنها ماندن بابا ناراحت شویم. ترجیحن به اولی فکر می کنیم.

این را نوشتم که بدانید من تا یکشنبه شب به وقت ایران حداکثر فقط خواننده خواهم بود. جمعه قرار است بیرون باشیم و شنبه فامیل کوچکمان را برای نهار دعوت کرده ام/خواهم کرد. 

فامیل عجیبی هستیم. گمانم الان بسیاری از فامیل ها همین باشند. کل افراد حاضر در تهران را که جمع کنیم، نهایتن بیست و دو سه نفر می شوند. همه دو به دو با هم قهرند. جمعه دو تا دایی و یک دخترخاله و یک زن دایی را دعوت خواهم کرد. خودم با دونفرشان نسبتن قهرم. ولی مجبورم. می فهمید که؟ خانه من همیشه سفارت سوییس بود. ولی حالا خودم بزرگ شده ام و از بزرگ شدن این را فهمیده ام که باید رفتار بقیه بهم برخورد، قهر کنم و خودم را بگیرم. اگر نکنم صدبرابرش را با من خواهند کرد. پس این سپر را دستم می گیرم تا بهم حمله نشود.

وقتی شروع به نوشتن کردم، می خواستم از اتفاقات کارم بنویسم. ولی موضوع عوض شد. 

فقط همین قدر بنویسم که برای از بین بردن انرژی منفی درونم بگویید چه کنم؟ البته که امروز از دکتر پیپی وقت گرفتم. ولی تا وقتی بروم، بهم چندتا راه مثبت پیشنهاد کنید. حس می کنم تمام سلول هایم توی هم گره خورده اند.